cogito ergo sum

Wszędzie dobrze, ale przed kompem najlepiej - pomyślałam dzisiaj w odniesieniu do swojej przemijającej młodości.

magisterka to chuj, musiałam to napisać

Na palcach jednej ręki Brunona Kwietnia mogłabym wyliczyć ostatnio rzeczy, które mnie permanentnie nie wkurwiają. Te z kolei, które mnie wkurwiają mają jedno słuszne źródło nazywane pisaniem pracy magisterskiej, uniemożliwiające mi tak zwane normalne nieżycie i zajmowanie się prawdziwymi problemami najbielszych z dostępnie białych ludzi. Nie mogę skupić się na czytaniu książek, opanowywaniu języka, prokrastynowaniu, nawet nowego serialu nie ściągam, nie mówiąc już o niebywaniu na wycieczkach rowerowych czy niespotkaniach ze znajomymi i miejskim antylansie na pełen etat. Nie chodzę po lumpeksach, nie bywam na zakupach w hipermarketach, nie odwiedzam kina, a samo uświadomienie sobie ile rzeczy nie ma w moim zasięgu, póki się nie obronię wprawia mnie w głębokie zażenowanie, frustrację i złość. Miotam piorunami i piszę, wkurwiam się i piszę, piszę i piszę, a roboty coraz więcej, całe multum, trzecie rzesze i trochę, a moje potwory to jakiś nowy wymiar naukowej grafomanii.

pytania graniczne

A tak w ogóle, jaka jest górna bariera wiekowa pisania bloga? Mowa tu oczywiście o tworze istniejącym sam dla siebie, a nie środku do robienia mamony i prezentowania swojego nudnego lajfstajlu. Nie ma nic na ten temat w netykiecie dla lamerów, a nie wiem, kiedy powinnam skończyć napawać się zbędnością swojej grafomanii i wziąć na poważnie prośby w stylu "usuń konto".