niedziela, 30 grudnia 2012

coraz dalej święta

Upływ czasu w domowej poświątecznej atmosferze przypomina wytworzenie swego rodzaju bezczasu bez konstruktywnych zajęć poza liczeniem kalorii - telewizja wraz z powtórkami seriali, takbardzo emocjonującymi teleturniejami, trudne sprawy w pakiecie kilku odcinków naraz, czytanie książek nocami, rundka po lumpeksach, aerobik do Viva Polska, spotkania z ludźmi po latach, coroczne wietrzenie swoich luźnych zapisków reprezentujących chude lata umysłu, uświadamiające przy okazji zanikanie parcia na bycie twurcom dzieua rzycia (nowatorskie zestawy słów dramatycznych, epickich, lirycznych jednocześnie w przekonaniu o przekraczaniu dotychczas znanych limitów). Wszystko to oczywiście podane jest w zamaskowanej ironicznej otoczce małomiasteczkowości, z dala od wielkich ośrodków, z którymi kontaktuję się za pomocą telepatii i facebooka, gdzie napływają informacje o rzeczach, którym nie dowierzam. Między zmasowanymi relacjami po obejrzeniu "Hobbita", sporo osób publikuje podsumowanie płytowe roku mijającego, gdzieniegdzie przenikają reklamy różnych sylwestrów w klubach z przemycanym podstępnie pytaniem 'a co z sylwestrem?', w sklepach tanieją sowietskoje szampanskoje obowiązkowo, a ja wracam do poszerzania horyzontów myślowych, bo spacja przy laptopie mi się zepsuła. (Podejrzewam, że ma to związek z ciągłym naciskaniem jej przy moich autorskich świątecznych DJ-setach.)

wtorek, 25 grudnia 2012

DANGER DANGER HEJT VOLTAGE

Elo. Głupio tak o świętach, skoro jest to na tyle wtórny temat, że niemal wszystko, co można było o tym powiedzieć, już zostało powiedziane na wiele możliwie różnych sposobów powtarzane, odgrzewane, aż do niesmaku i końcowych mdłości. Mimo to każdy odczuwa potrzebę dodania trzech groszy, dolania oliwy do ognia i solidarnego dzielenia frustracji, ja też, szczególnie, że nie pisałam nic o końcu świata, to muszę sobie odbić. Mea grafomańska culpa.

Marazm! Świąteczna atmosfera to coś o poziom wyżej niż niedziela z rosołem i familiadą, bo bez kaca wyzwala dodatkowo jakieś deprechy bez rodowodu, przez które zapomina się nawet o tym, że jest poniedziałek i że kończy się kolejny rok, który przyniósł znowu tylko gówno. Boże Narodzenie to zawsze czas, gdy czuje się chujowo: najpierw podczas sprzątania, gotowania, kupowania, oglądania porad w telewizji śniadaniowej, następnie podczas odczytywania rymowanych życzeń częstochowskich i przerabiania przekopiowanych statusów znajomych zawsze na pełnej pogardzie, poprzez klepanie tych samych życzeń do rodziny dalszej i najdalszej, jedzenie do oporu wigilijnych potraw, powtórki seriali i ambitne rozmowy o sąsiadach, studiach, znowu o gotowaniu potraw i analizowaniu statystyk dotyczących świąt, a skończywszy na wizycie na pogotowiu z niestrawnościami czy dopychaniu jedzeniem w formie bicia rekordu.

Marazm! Wszystko wokół jest powtarzaną z roku na rok mało fantazyjną i zabawną historią bez morału, podczas gdy chciałoby się fajerwerków, fleszów, piękna, ciepła, confetti i nawet banalnej magii, chociaż nikt tak naprawdę nie jest w stanie powiedzieć, co się pod tym pojęciem kryje. Z roku na rok składamy sobie te same życzenia, jeździmy w te same miejsca, kłócimy się o to samo, a odtwarzanie z pietyzmem tych samych czynności przypomina niekończącego się tasiemca i płynne przechodzenie do następnej sceny. I chociaż można powiedzieć to również w perspektywie rutyny dnia codziennego, dożylnie odczuwane jest to w święta, gdy uwidacznia się niewypełniony obowiązkami zbytek czasu indukujący wintertime sadness ze smutnymi książkami, piosenkami, refleksjami i wnioskami. Warto dodać też, że nie dostałam pod choinkę wymarzonego Beach Cruisera ani nowego laptopa, cioteczki i wujaszki znowu nagabywały o jakieś wesele, a ja nie przedstawiłam im nawet swojego chłopaka, pierogi zostały zjedzone, kości rzucone, nie-pokój za-siany, a pokój za-ciasny.

Na koniec rady: słuchajcie Old Time Radio, odsuwajcie laptop ze stołu podczas wigilii, żeby nie pochlapać go barszczykiem, nie zabijajcie karpia, dodawajcie zdjęcia z wakacji, WALCZCIE Z MARAZMEM.

czwartek, 20 grudnia 2012

faktoid: w piątek ziemia spłonie

Koniec świata już jutro, ludzie chuje skrzętnie przygotowują takiezabawne błyskotliwe opisy z tej okazji
(- czy to już?
- mam dość statusów o końcu świata!
- ostentacyjnie nie zamieszczam statusu o końcu świata.
- bum!
- friday friday friday fun fun fun
- jebać koniec świata!),
szafiarki prezentują stylizacje inspirowane cywilizacją Majów, blogerzy (Piecyk, wiesz, że to o Tobie!) jebią jakieś farmazony z lokowaniem produktu, zapobiegliwi gromadzą zapasy w piwnicach, słoiki jadą do domów i w ogóle jest zamieszanie, jak to w czwartek, gdy do hipermarketów wchodzą nowe gazetki promocyjne. Ja tymczasem rozliczam się sentymentalnie ze światem w procesie marnienia i więdnięcia, w ramach czego prawdopodobnie założę nowego bloga z prawdziwymi babskimi zwierzeniami i naprawdę głębokimi autentycznymi refleksjami, na przykład:

Koniec świata już jutro, cmentarz chaos apokalipsa i rozpierdol, który nigdy i nigdzie nie ustanie, bo to wymysł, farsa. A nawet jak nadejdzie, to bydlęta tego nie zauważą. SO DEEP słowa epilog, dziękuję.

wtorek, 18 grudnia 2012

przeczytałam na pudelku, że maciej musiał pisze książkę

Nadchodzi monolog. Jak wieczorem siadam przed komputerem zamiast uprawiać dżoging, fitness czy pić grzane wino z aromatycznymi goździkami i słodkimi pomarańczami i na domiar złego wyzuta jestem kreatywności, to jak mogę normalnie funkcjonować i kreować swoją blogową markę w Internetach? Spędziłam niby mega pozytywny lajfstajlowy dzień, w czasie którego wyraziłam wielokrotnie siebie za pomocą stylu ubrań, makijażu i opowieści sprzedanych koleżankom, ale pewnie nie słuchały, wybrałam odpowiednio ambitną książkę do czytania w autobusie, żeby pasażerowie uznali mnie za intelektualistkę, popatrzyłam smętnie w okno z feerią głębokich myśli i werterowskim westchnieniem ach. Jednocześnie odsiedziałam kilka godzin na zajęciach, byłam w nowym Lidlu przy AWF, gdzie kupiłam jogurt z datą ważności już na nowy rok 2013, wyobrażacie sobie i teraz repostuję ładne obrazki z chamskimi podpisami, a na fejsie dostaję jeszcze masę lajków za komentarze, czyli że jestem śmieszna i bawię tłumy. Kurewsko zabawny dzień na pełnym spontanie, który dedykuję wszystkim miłośnikom trendowym fanatykom metafor i prokrastynacji. 

tęga rozkminka, po prostu

Miało być optymistycznie w ramach projektu idealizowania siebie i rzeczywistości realizowanego z funduszy Unii Europejskiej, trochę w opozycji do powszechnych końcoworocznych nastrojów apatii i uwypuklonego niechcemisię, ale najwyraźniej niektórym (czytaj: MI) niedane jest być wesołym Jasiem o zawsze happy sercu. Pracuję, co prawda, nad optymistycznym podejściem do świata przylepiając idealny smajl na twarz i daję się ponieść od czasu do czasu zanikom mojej melanchujni z klasą, ale zawsze jest to szarpane i ustępuje miejsca continous malkontenctwu. Nie potrafię się oprzeć, hejt rodzi się mimowolnie, jakby bezwarunkowo, na przykład ostatnio: gdy w tramwaju tłum w beretach napiera na mnie z torbami patrząc się spod byka, samochód mnie spektakularnie obryzga, małolaty puszczają polskie rapy ze swoich komóreczek, nie mogę połączyć się z Internetem w telefonie, słyszę zapętlające się świąteczne hity z dzwoneczkami albo zawsze ambitne nieschematyczne rozmowy przez telefon w autobusach, wszędzie mówią o nadchodzącym Bożym Narodzeniu i kupowanych prezentach zawsze niespodziankach, ludzie sypią swoje pseudomądre emocjonalne ekshibicjonizmy, znajomi wklejają na fejsbuka motta Paulo Coelho i mało śmieszne obrazki z gimbokwejka i jeszcze dostają za to masę lajków i serduszek, a blogerzy tworzą swoje wyjątkowe niespotykane i jedyne w swoim rodzaju podsumowania roku nieposiadającego konkretnego motywu, a to jeszcze nie wszystko!

< dygresja>
Wczoraj uświadomiłam sobie też, że wkurzający jest również Opener - bo czemu niby nie? Nie jarają mnie zapowiadane dotychczas headlinery, jestem za stara pewnie i nie znam się na dobrej muzyce, a na samą myśl o wydaniu w tym roku 550 zł (! ! !) na karnet upewniam się w fakcie, że raczej reprezentuję bjedę, której nie stać na Babie Doły w lipcu, peszek. Swoją drogą, Alter Alt pojechał też z koncertem The XX (również nie na moją kieszeń, bo za 150 zł to mogę sobie obskoczyć Taurona albo Offa), ale który już obszedł się szerokim echem i nie mogę o nim słuchać.
< /dygresja >

Niedobrze jest nienawidzić, podobno niezdrowo, mówią mądrzy ludzie i wszystkowiedzący psychologowie, ale przecież dopiero, jak określi się, kogo lub czego się nienawidzi, można stwierdzić, czy to dobrze czy źle, prawda? Ciężko w dzisiejszych forgery czasach być dobrym hejterem, podobnie jak ciężko być dobrym dresem, dobrym pisarzem i dobrym człowiekiem pewnie też niezałatwo. Zazwyczaj ilość przedkłada się nad jakość, a cynizmy przeplatają się mimowolnie z babskimi banalnymi sentymentami, przed którymi uciekam w hipokrytycznej pseudomasce kpiarstwa nihilizmu sarkazmu pogardy nienawiści złośliwości i jakoś to leci, samopas. Warto jednak pamiętać, że choć świat nie wierzy łzom, to hejterzy też czasami płaczą, a gdyby nie byli tak zblazowani, robiliby to częściej, podobnie jak pisaliby notatki z prawdziwą siłą rażenia. Ta też mogłaby być prawdziwym bangerem, ale nie umiem formuować błyskotliwych morałów, bo i po co?

Zapraszam do komentowania, to jest hejtowania w imię kodeksu Hammurabiego - oko za oko, hejt za hejt.

poniedziałek, 17 grudnia 2012

ble ble ble

Ostatnie dni grudnia biegną jakby bardziej leniwie, niezauważenie, a każdy, także ja, marzy przede wszystkim krótkoterminowo: o weekendzie, choć ledwo się skończył, by jak najszybciej skończyć zajęcia, nim się jeszcze dobrze nie zaczną, rzucić wszystko w pizdu, wyjść w miasto, zlać się w mniej lub bardziej szarym tłumie i klepać powtarzalne teksty na mniej lub bardziej poważne tematy w bezkarnie przewijającym się człowieczym badziewnym braku indywidualności i pijackiej beztrosce. Wydaje się, że w związku z końcówką roku, kiedy to ludziom odjebuje od dobrobytu, można po prostu więcej i w żadnym wypadku nikomu nie będzie przeszkadzać propagowanie banalnych haseł w stylu jingle bells oraz oczekiwanie samospadającej z nieba rewolucji jako wyniku nielogicznej ludzkiej naiwności, że w ciągu tych ostatnich dni stanie się coś znaczącego i fantastycznego, bo nikt tego najzwyczajniej w świecie nie zauważy, pochłonięty swoimi arcyważnymi sprawami pt: naśladowanie celebrowania atmosfery Bożego Narodzenia by przypominało to z katalogu Avonu czy romantycznej sesji Anji Rubik, lansowanie przepisów na wyszukane własnoręcznie wykonane dania, zajmowanie kolejki w Tesco, kupowanie żywego karpia na zapas, układanie w głowie kolejnego podsumowania roku, życzeń na wigilię czy wyrzeczeń na czas adwentu.
Mimo iż miasto wygląda jak zaawansowana hybryda kilku pór roku za wyjątkiem zimy oczywiście, to daje się bezbłędnie odczuć klimat końca roku, tak charakterystyczny w swojej pseudodekadencji i pseudonostalgii, podczas gdy ja stale babram się w odtwórcznym narzekaniu na wszystko dookoła i smutkowaniu między wersami, drinkami, płytami spływającymi na mój dysk. Dzień jak co dzień.

czwartek, 13 grudnia 2012

kurwa, sentymentalnie jakoś!

Wczoraj Toro Y Moi wypuścił wideo do piosenki "So many details", które wprowadza mnie w klimat kalifornijskiego lata w Katowicach, palm, drinków z ananasem na plażach jak ze słonecznego patrolu, noszenia ray banów cały dzień, opalania się na leżakach, jedzenia arbuzów, nadużywania instagramowanych zdjęć z przylansowanymi znajomymi i pozwala zapomnieć o apatycznej zimie za oknem. Zapętlam utwór jako indiański rytualny taniec zwiastujący chociażwiosnę, szczególnie dziś po ogłoszeniu pierwszych artystów Tauron Nowa Muzyka (jaramsięstrasznie!). Tęskno mi za patologicznym Ślunskiem i za festiwalami, niech już będzie sierpień.


środa, 5 grudnia 2012

eutanazja & eksterminacja

Przez ludzi wokół na co dzień nurzam się, a nawet topię w odmętach bzdetów, truizmów i wątków w rodzaju "choć powinnam pracować, to NIC mi się nie chce. Mi też się nie chce. Jest zimno, więc nic mi się nie chce. Też tak mam! Nic mi się nie chce, bo nic mi się nie chce. No, strasznie strasznie! Ty też tak masz?". Kurwa.
Dzisiaj wieje mamutami i jednią prabytu. Na dobrą sprawę to nie cierpię całej galaktyki i mam nadzieję, że nie ma innego życia poza Ziemią, bo miałabym większy zapierdol przy nienawidzeniu. Dziękuję!

wtorek, 4 grudnia 2012

srogo hejterska notka (jakby ktoś nie zauważył)

Gdyby nie niezastąpione bystrzaki z fejsa w życiu bym nie dostrzegła, że w Krakówku spadł śnieg i czasami nawet go dosypie. No, jest zimno, jakby ktoś nie zauważył jeszcze, jest depresyjnie, jakby ktoś nie odczuł do tej pory i można nawet wypierdolić się na lodzie, jakby ktoś chciał. Opadają emocje, siły życiowe, przybliżając mnie niechybnie najpierw do apatii, a następnie do stanu narkoleptycznego letargu, śpiączki, a może całkiem modnej obojętności, gdy naprawdę wszystko chuj. Wstać żreć pić spać. Nic nie zaskoczy Agaty - ani śnieg, ani nowa siatka połączeń, kolokwia, podwyżki cen biletów, ani nawet koniec świata, którego mroczna gęsta atmosfera roztacza się dyskretnie nad miastem, a której inni nie widzą, przeżywając nadal swoje nudne dni, gubiąc się w kolejnych problemach białych ludzi i czekając standardowo na Boże Narodzenie. Nihil novi. Ja niezmiennie opowiadam historie, które nikogo nie obchodzą, słucham muzyki, której nikt nie zna i trwonię czas, którego nikt nie ma, ale poza tym odliczam. 16 dni. Wierzę w Ciebie, meteorze!

środa, 28 listopada 2012

jestę autorę

W życiu każdego pisarza ambitnych notatek na blogasa przychodzi moment weny twórczej, gdy złote myśli / nowe pomysły napadają go jak dresy z kijami bejsbolowymi, jest ich całe mnóstwo, jedne bardziej elektryzujące i osom od drugich, ale co z tego, skoro w rezultacie, aby coś zapisać, musiałabym zostawić w pizdu wszystkie okoliczności ich powstania (arcyzabawne spotkania z arcyciekawymi ludźmi, obiad, przejazd śmierdzącym tramwajem, saunę, drineczki), ale tego nie robię, no sorry, a potem mało co złotego pamiętam i same popłuczyny wokół.

Życie moje powszednie jest tak nieprzewidywalne, tak szalone, tak rozdęte wydarzeniami, że nie ma w nim miejsca na bezczynną głębię literatury i refleksję. Coraz częściej myślę sobie zwolnij Agato, przestań tak intensywnie korzystać ze wszystkich cudownych perspektyw życia, daj sobie spokój, porzuć festiwale, koncerty, akredytacje, narkotyki, alkohol, uciekają Ci wszystkie kreatywne myśli, nie tworzysz żadnej epigońskiej słownej papki, nie rozpaczasz nad utraconymi miłościami, nieprzesłuchanymi płytami, nieoglądniętymi filmami i niewykorzystanymi szansami, nie babrasz się sama w sobie, więc jak zamierzasz skutecznie uprawiać grafomanię, jak pisać?

Wracam więc na dniach do trybu zblazowany malkontent, odrzucam maskę zadowolenia, by móc na nowo ponarzekać na jebane żyćko, tworząc nić porozumienia i jedności z ludźmi. Stay tuned, oj, nie będzie się działo, nie będzie.

wtorek, 27 listopada 2012

znacie george'a?

"Przeraża mnie to jak niektórzy z was na tym naszym  planet - bierze wszystko tak bardzo bardzo serio i do siebie. Sarkazm i ironia powoli jak Lonesome George."

sobota, 24 listopada 2012

coraz bliżej święta

W Polsce ciągle deklarujemy, że najbardziej na święta Bożego Narodzenia ucieszy nas książka (41 proc.), choć gotówka kusi drugie tyle badanych. 
- Często sami nie wiemy, co chcielibyśmy dostać i szukamy mądrej odpowiedzi. A odpowiedź "książka" przypisuje nas do grupy inteligentnych i oczytanych, po prostu brzmi dobrze. - uważa dr Tomasz Grzyb, psycholog społeczny ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej z Wrocławia.

Cudowna prognoza! W kraju, gdzie nikt nie czyta wszyscy chcą dostać książki - oby tak dalej!


niedziela, 18 listopada 2012

ja sarkastyczna? nigdy

Dzisiejszy odcinek swojego życia mogłabym nazwać "melancholia na wesoło".

Gdybym była Bono, wspięłabym się na jakiś szczyt, podniosła teatralnie ręce do góry i śpiewała BEAUTIFUL DAAAY w ramach celebracji momentów, ale że z Bono mam niewiele wspólnego (szczególnie dziś), siedzę po prostu z kawą i książką, uprawiając zaawansowaną grafomanię zgodną z energią kosmosu i budując zdania tak wielokrotnie złożone, że sama się gubię. Wokół roztacza się piękne życie, z piękną pogodą, z pięknym miastem i pięknymi ludźmi na czele ze mną mimo faktu, że znowu niedziela nadchodzi niespodziewanie zanim minął piątek. Nie przeszkadza mi to w permanentnej metaforycznej jeździe na pełnej wzgardzie i jednoczesnym ufnym patrzeniu w przyszłość (gdzie tylko rachunki i uczelnia), bo niby czemu nie? Na kacu mogę sobie być niesfrustrowana, trochę płytka, niemałostkowa, operując abstrakcyjnym humorem będącym mieszanką stylu Salvadora Dali i Karola Strasburgera, przemawiając ekstrawagancko, enigmatycznie, sublimując przeintelektualizowaną erudycyjną papkę dla ludzi o zaawansowanych procesach myślowych jako dowód wielowymiarowości mojej trollowej osobowości.

Dziś mogłabym napisać na przykład post - darwinowską książkę pt: "O powstawaniu gatunków (muzycznych)"  na pohybel monotematyczności biologów, która zainteresowałaby zarówno osoby ukształtowane przez literaturę serwowaną przez Paulo, Grocholę, Dżonatana, jak i ludzi preferujących lżejszy kaliber wybierając Bernharda, Jelinek czy Manna w połączeniu z tępymi całonocnymi wiksami w klubach - da się tak.

Dziś mogłabym próbować też swoich sił jako DJ nawet. Przejeżdżająca straż pożarna czy karetka na sygnale staje się cudownym subbasem do progresywnego techno (wow) - ich dźwięk nadaje niezapomniane wodospady wrażeń, których nie powstydziłby się Kalwi & Remi (ha ha ha ho ho ho) i nagle całość objawia mi się jako nowa wspaniała piosenka w nowym wspaniałym świecie, który się przede mną rysuje dziś. Git majonez, cytaty, niech żyje UK bass, krem z kalafiora, jezus maria peszek i od razu make life easier.

W tym miejscu powinna pojawić się jakaś bystra puenta, ale nie mam czasu, więc napiszę: to już koniec. NARA GIMBUSY.

sobota, 10 listopada 2012

swołocz

Sobota rano. Leżę w łóżku, jedzenie smakuje jak guma, a poza tym tak razi światłem, że jestem zmuszona czytać rozmywającą mi się z deka książkę i przeglądać Internet przez okulary przeciwsłoneczne Ray Ban Wayfarer. Siedząc tak w słońcu po prostu przechodzę do historii. Jutro Święto Niepodległości, więc muszę wstać, zrobić zapasy żywnościowe w całodobowym i zastanowić się, jak prawdziwy krakowski leming powinien spędzić ten dzień bezpiecznie manifestując patriotyzm. Pomysły?

Jest początek dnia, z głośników zapuszczam jakąś smętną piosenkę, która służy jako antymateria do wczorajszej nocy z dubstep wiertarkami. Myślę sobie, że bycie DJ to fajna robota w dzisiejszych czasach. Stoi się przed komputerem, koniecznie Apple, czasami naciska się spacje, czasami gra się pasjansa, czasami jakiś Saper. A jak ma się konsolę i jakieś przyciski do zabawy, to można ściągnąć film nawet podczas DJ setu. Problem z wiekiem, bo pożądani są jacyś nieletni, co by pozachwycać się nad geniuszem w młodym wieku, pokiwać ze zdziwieniem i podziwem głową, wybaczyć błędy w samplach. Ja ze swoją metryką mogę najwyżej iść na kurs wodzireja wesel i zabaw bezalkoholowych, chociaż nikt się już nie żeni właściwie z własnej chęci, ale może dlatego, że na przyjęciu nie gra się zazwyczaj dubstepu, który ja bym serwowała? Pozdro.

czwartek, 8 listopada 2012

elo

źródło: http://ruces.soup.io/

Niedługo minie dwa miesiące od premiery "Jesteś bogiem", wstyd się przyznać, że dalej filmu nie widziałam, ale jak widać - potęga Paktofoniki rośnie. Fama niesie, że fanem zespołu jest sam Justin Bieber (chłopiec po lewej). KUGLARZ RULES, pozdro 601 dla wszystkich prawdziwych rapsów!

środa, 31 października 2012

Mało Przyjemna Komunikacja (MPK)

Nie lubię jeździć komunikacją miejską zimą, gdy emerytów w autobusach jest więcej niż podczas otwarcia "Biedronki" w Łodzi, ludzie opancerzeni są w grube kurtki, panie domu noszą większe niż zazwyczaj torby z zakupami, chryzantemy pałętają się gdzieś pod nogami, cudze łokcie wbijają się w żebra szczególnie mocno, zapach moczu roznosi się wewnątrz wybitnie intensywnie, panom robotnikom z ust pachnie cebulą, a czasami wpadnie jeszcze jakiś kloszard do środka, by się ogrzać i powiedzieć kilka prawdziwych słów przepowiedni, ewentualnie zdobyć środki na życie. Kambodża i nienawiść, ale jadę dalej myślami uciekając już do momentu, gdy będę ustawiać symetrycznie znicze na grobach, po raz setny poprawiać tą samą wiązankę i oglądać "Znachora". Prochem jesteś i w groch się obrócisz, ament.

poniedziałek, 29 października 2012

limes frontial

Każdy dzień tygodnia roboczego od samego początku października polega na tym, że wstaję, wychodzę, wegetuję na zajęciach (czytaj: ciężko pracuję umysłowo), wracam i padam na ryj. Nie wpadam na odkrywcze pomysły, nie kpię zbyt często, trochę bredzę w zmęczonym natchnieniu, zacieram obserwacje i zapominam nawet o męczącym repetowaniu rzeczywistości. Być może jedynym ratunkiem i szansą na poprawę jakości życia jest głupota i kokaina (so much cocaine), skoro w dzisiejszych czasach nikt nie podnieca się osobowością, ani na nią nie podrywa?

Za oknem zima, choć przecież dla ludzi doskonale zintegrowanych istnieje tylko jedna pora roku, niekończące się lato, w którego cieple wygrzewają się umysły i sumienia. Ja przeżyłam 22 lata dżdżystej jesieni i teraz nie mam, gdzie włożyć swojej blogerskiej dekadencji w to całe śnieżne reggae.

"Pogodna rezygnacja to nie tylko tymczasowa moda prowadząca do samobójstw smutnych, ale zawsze dobrze ubranych młodych osób, które nie do końca ją zrozumieli. Pogodna rezygnacja to nie jest tylko styl życia, to nie jest chwilowy kaprys. Przed pogodną rezygnacją byłem przygnębiony, po pogodnej rezygnacji też jestem przygnębiony. Przed rzucaniem pisania pisałam i po rzucaniu pisania pisałam."

Bla bla bla. Ble ble ble.

niedziela, 14 października 2012

kręcić bonanzę

Ja: Obcięłam włosy, czemu mi nic nie mówisz?
Brat: Masz tak zapitą japę, że nie zwróciłem uwagi na fryzurę.

Jestem bardzo z żyta z rodzeństwem, widać.

sobota, 6 października 2012

gardzę gardzeniem gardzenia



"Jedna z moich znajomych na fejsbuku, w tej samej godzinie polubiła fanpage ” Gardzę studentami gdziekolwiek jestem” i ” Rzuć wszystko i choć się uczyć biochemii”."

Pogarda zawsze w cenie.

poniedziałek, 1 października 2012

polowanie na studencki październik

 Chujowy październik nadchodzi cichaczem, zmieniając mnie z młodej zdolnej bezrobotnej kosmopolitki po raz kolejny w pełnoprawnego studenta, zajmującego się wyklinaniem na usos, korki w mieście, laborki, rozkład zajęć, ksero, a przy okazji wyznającego zasadę, że to przezorny jest zawsze pijany.

Skończyły się kolejne wakacje, z perspektywy dnia dzisiejszego wakacje bez niespodzianek, incydentów, kalectwa i ciąży - nic specjalnego edycja 2012 - kilka imion, kilka zdarzeń, kilka banalnych aforyzmów o których szybko przestaje się myśleć w perspektywie jutra pełnego niespodzianek i nieoczekiwanych zwrotów akcji.

Wydaje mi się, że wszystko, co ostatnio przychodzi mi do głowy to naprawdę czerstwe suchary na przemian z naprawdę żenującymi żartami i nieświadome kryptocytaty z książek, filmów, piosenek, które pojawiają się w najmniej oczekiwanych momentach. Wydawałoby się, że wakacje mijają, a złote myśli pozostają, co już samo w sobie jest aforyzmem klasy banał plus, ale prawda jest taka, że wszystko całoroczny myślowy wakacyjny sezon ogórkowy, wszystko rynek wtórny kreatywności i w ogóle wszystko chuj. Dziękuję.

czwartek, 27 września 2012

teatrzyk pseudozielona gęś


Przemierzam osiedle, z naprzeciwka mnie idą dwie dziewczyny, na moje oko przełom podstawówki i gimnazjum, ale kto tam nadąży za dzisiejszą młodzieżą? Na mój widok zaczynają szeptać coś jedna do drugiej i łapią się za ręce. W końcu mijamy się i jedna z nich nagle zadaje mi pytanie:
- I co Pani na to? I CO PANI TERAZ POWIE?"
Odpowiadam: - Ale że co? Z czym?
- No bo jesteśmy dziewczynami, a trzymamy się za ręce, CO PANI NA TO?
- Hmm, jeśli Wam to odpowiada, to ja nie mam absolutnie nic przeciwko.
Na to druga:
-Łeeee, bez sensu, miała się pani ZGORSZYĆ.

niedziela, 23 września 2012

je je jesień

Elo jesień, wreszcie nadszedł czas na:
jakieś porządne zapalenie zatok połączone z leczniczym rajdem po galeriach krakowskich w poszukiwaniu inspiracji na autumn winter must have stylizacje,
może nową casual jesienną dziarkę,
jakąś małą artystyczną sesję zdjęciową z kolegą fotografem (przecież każdy zna kogoś takiego) - zdjęcia liści i butów robione obiektywem rybie oko lustrzanki Nikon (plus efekt Ortona, HDR oraz rozmycie),
może mały instagram swojej zakazanej facjaty i zakazanych facjat swoich znajomych na jesiennym trendy spacerku na plantach (dużo filtru!),
smutki i smuteczki w klimacie mżawki, szarości i pluchy,
narzekanie, narzekanie, narzekanie na wszystko wokół, manifestowane przez łzawe statusy na facebooku,
jesienną deprechę i depresyjne jesienne albumy zarezerwowane na ten czas (depressive dubstep, dark ambient, progresive minimal techno),
wyjazd do Kazachstanu, do Czech, na Ukrainę, Katowic czy innego mało uczęszczanego, lecz inspirującego miejsca na chillout weekendowy - poprawiacz humoru,
wysiadywanie w kinie na ambitnych filmach w celu snobowania się na snobizm i wystawanie w klubach dla zdjęć na portalach pod pretekstem ostrej wiksy,
stopniowe wprowadzanie nastroju zimy podczas mówienia "niedługo będzie śnieg, będzie ścisk w autobusach, coraz ciemniej na zewnątrz, coraz zimniej, zacznie się chodzenie w czapkach i wypizdów łe łe łe"

i inne powtarzalne czynności, które obowiązkowo należy zrobić jesienią.

Oczywiście cieszę się i raduję zawsze wszędzie, pozbawiając swoje wypowiedzi cech prześmiewczych i przeistaczając się we wzór powagi i odpowiedzialności. Nie ma bowiem na świecie nic tak miłego, tak przyjemnego i tak odprężającego, a nawet urokliwego jak transcedentalna weekendowa relaksująca ironia, którą implikuje beztroska zasada nieoznaczoności Heisenberga. Oczekiwanie na koniec jednego miesiąca i początek drugiego pozwala mi zatopić się głębiej w nieustannej introspekcji, drobiazgowej analizie swych najbardziej ulotnych chwil, w bezcelowym dążeniu do zamykania jednego powtarzalnego etapu życia i otwierania kolejnego powtarzalnego etapu życia.

Co tu dużo gadać - mózg mi siwieje, kończy się karnawał, zaczyna się jesień.

środa, 19 września 2012

spontaniczność z ręką na pulsie


Dziś czuję się niewyraźnie bardzo niewyraźnie i to chyba jednak nie impresjonizm kurwa. Na osiedlu ukrywam się wśród opadłych liści i to jest jedyny ratunek przed niechcianą popularnością, a upadłe kobiety przechadzają się między delikatesami i to też jest zapewne jakaś ucieczka, na przykład przed monopolowym. Najnowsze wiadomości z kraju i ze świata mówią, że polska złota jesień (amber autumn gold) została odwołana, tak jak umarł Rzym i Bizancjum; pogoda pod psem, a ja nie byłam z moim quasi hot Dogiem rasy na marszu jamników w Krakowie, podobnie jak nie byłam na koncercie Yeasayer w Warszawie i w Ikei w ten weekend. Żeby uwolnić się od szkolnych demonów, napierdalam w wolnych chwilach, rzadkich oczywiście jak cholera, dubstepem w domu na podłączonych głośnikach na wieży stereofonicznej z pierwszej komunii świętej, nie zapominając o prostoliniowym jednostajnym i eschatologicznym podążaniu ku weekendowi. Jesienią wszystko kończy się ostatecznie.

środa, 12 września 2012

poniedziałek, 10 września 2012

stolica dla ubogich, reminiscencje


"czuję  się  dziś   za LAMA ny"

Z cyklu "ciężkie poniedziałki": Dziś jestem bardziej zdechlakiem z konieczności niż z wyboru.

środa, 29 sierpnia 2012

fest food

Cześć, jestem Agata i już od trzech dni nie byłam na żadnym festiwalu. Boże, jak miałkie i rozczarowujące jest teraz moje życie, jak bardzo niedoskonałe są wszelkie myśli zrodzone w próżniaczym zbytkowaniu teraźniejszego banalnego żywota. Brak mi sił na walkę o swoje szczęście (czy brzmię wystarczająco jak Paulo Coelho?), nie mam ochoty na sztukę, nienawidzę głębokiego humanizmu i wszelkich autorytetów moralnych, trolluję i płaczę, ale świat już przecież nie wierzy łzom, a pochodna syndromu kobiecej szafy, gdy ma się mnóstwo piosenek w zanadrzu, ale właściwie niczego do posłuchania jest dziś wyjątkowo uwierająca. Niech świat się wali, bylebym zawsze mogła nosić maskę głowę konia i uczestniczyć w wiksie, która leczy uzdrawia i podtrzymuje życie. Sięganie dna (chlip chlip) to nie wypad na weekend, warto zapamiętać, gdy ubolewa się nad własnymi problemami, które są puchem marnym w porównaniu nad moimi bolączkami po próbach synchronizacji do dnia powszedniego po jakimś wyjeździe. Mózg siwieje, a nobody cares about my white feelings NO I TAK TO LECI.

czwartek, 9 sierpnia 2012

tendencyjnie o Off Festiwalu

diss ogólny:
Zdecydowanie na czasie są full nieprofesjonal autorskie recenzje z muzycznych festiwali, których nikt oprócz autora nie czyta, chyba, że w celu pohejtowania konkretnego hejtu. Po co rozwodzić się nad oczywistościami nie wiem, podobnie jak nie wiem, ile da się napierdalać o tym, który koncert najleprzy (grubson najleprzy) przed festiwalem w autobusie i pociągu, w czasie festiwalu w toi toiu i krzakach, po festiwalu w taksówce i do ludzi z depozytu. Na festyny jedzie się przede wszystkim dla zaprezentowania stylówki i odgapienia trendów od innych, a nie podniecania się line upem ("haha, znam tylko z tej listy z jeden czy dwa zespoły"). Chcąc nie chcąc piszę o Offie z potrzeby serducha banalne wypracowanko jak na polaka - wstęp rozwinięcie zakończenie, jedziemy.

diss na hipsterów:
Katowice to doskonałe miejsce dla ludzi gardzących mainstreamowym openerem - nazwy tego festynu nie wypada tam nawet wymawiać i przyznawać się do uczestnictwa - za to zawsze w tonie jest niezdrowa podnieta mało znanym i mało urokliwym Ślunskiem. W centrum miacha spokojnie chyżo można przeforsować styl przyczajonego lumpstera (ładne nowe słowo), a w Dolinie Trzech Stawów real, targowisko próżności i wystające metki River Island. Gdyby chociaż trochę bardziej padało możnaby pooglądać najnowsze trędy gumiaków, a tak to widziałam tylko takie w panterkę, więc nie wiem, jakie teraz w modzie. Poza tym naliczyłam 12 jakże alternatywnych koszulek z płytą "Unknown pleasures" Joy Division, ale jeszcze gorsze od ich były te z napisem "dawca orgazmów" czy wizerunkiem Tarkana. Na pewno za to odgapię autentycznie fest capy ze śmigłem na Sauron Stara Muzyka. Co do muzyki - było jej zdecydowanie za dużo, nie spodziewałam się, prawie że do porzygu. Doszło do tego, że niektórzy pod sceną nawet mieli iPody z własnym zestawem nut albo stopery na uszach, żeby nie słyszeć już więcej. Co jak co, ale trzy dni bez last.fm, scrobblingu i porcys.com to za dużo nawet dla najbardziej wytrwałych i wytrzymałych alternative  zawodników. Jedyną deską (klozetową) ratunku i schronieniem na dłuższą metę była strefa gastro, gdzie koniecznie wypadało wypić wodę z lodem i cytryną tylko za 6zł lub przy stoiskach gadżetowych ("po ile jest to gówno?"). Instagram instagramem, ale w domu z MacBookiem najlepiej.

diss na dystyngowanych muzykoznawców:
Słowa klucze, key words, tagi ostatnich dni: Katowice, spontaniczność, magia, Dolina Trzech Stawów, rozdzierająca rany muzyczna podróż, zamieszanie, wodospady wrażeń.

diss na polaczków:
Tyle kasy mają, to im się w dupach przewraca i jeżdżą na Woodstocki i inne pieruństwa, gdzie się tylko chla i ćpa. Wstrzykują se marichułanen, skaczą i cieszą się po tych narkotykach. Zgroza! W ogóle co to za kocia muzyka - jakiś jazgot, słuchać się nie da tego przecież dłużej niż 5 minut. Kiedyś to były czasy - tańce przy disco polo i Jerzym Połomskim, prywatki z Modern Talking i Czerwonymi Gitarami. Do tego to przynajmniej się tańczyć dało, jakiś rytm miało, a to to nowe? Gówno, a nie muzyka! Drą się, patologia, slumsy, aaa szkoda gadać!

diss na rodziców:
Mamo, Tato, wróciłam jestem! Fajowy ten festiwal, superowy! Odlotowa muzyka, eee nie będę wymieniać, kto śpiewał, bo nie znacie serio, no, trochę rocka, trochę elektroniki. Ludzie zakręceni, pozytywni, sympatyczni, tylko gorąco, czasami nie dawało się wytrzymać w namiocie i kolejki do pryszniców kilometrowe, woda lodowata, w Realu też tłumy, masakra. Ale patrzcie za to, ile gadżetów dostałam: tu maty do siedzenia z Grolscha znalazłam z koleżanką, tu sobie przypinki wybiłam ZA DARMOLA, niestety na płaszcz przeciwdeszczowy się nie załapałam już, ale jeszcze fajki po Iggym Popie na trawie leżały, to wzięłam - co się będę rozdrabniać, nie? Pićko dawali przed bramkami, to braliśmy, a poza tym wniosłam szampana ruskiego pod bluzką, ale jestem sprytna, ho ho ho. Tomka Makowieckiego, Reni Jusis, Anię Dąbrowską widziałam, stałam nawet koło nich, ta Reni to taka niska, a poza tym już niemłoda, widać widać.  I gadałam nawet z jednym z wykonawców, taką fajną brodę miał. No, spać mi się chce, więc potem coś więcej powiem, ament.

czwartek, 26 lipca 2012

jechał to sęk

Ludzie idą na pedagogikę, żeby nie popełniać kardynalnych błędów wychowawczych. Ludzie idą na psychologię, żeby pomóc swojej psychice. Ludzie idą na polonistykę, bo myślą, że nauczą się pisać. Zatem, ludzie idą na biologię, by dowiedzieć się dlaczego są gejami?
~ Paulo Coelho (aka autor nieznany)

KEIP COLM amnd fak u.

czwartek, 19 lipca 2012

"pierwszy tytuł naukowy zdobyty"

Odkąd mam pseudowykształcenie wyższe żyje mi się zdecydowanie lepiej. Szybciej podejmuję istotne decyzje co do smaku wafli wyżowych (no, jednak te tańsze), nawet tania wóda smakuje lepiej niż trzygwiazdkowy Napoleon, moje idee sięgają głębiej, sprawniej przechodzę przez ulicę i wypowiadam się swobodnie na tematy, o których nie mam większego  pojęcia, bo kto ma to robić, jak nie ludzie z licencjatem? Wszystkie moje clever thoughts - choć marne i zrodzone w próżniacznym zbytkowaniu żywota są jednocześnie błyskotliwe i wielowymiarowe, aż sama sobie ich zazdroszczę. Nawet bez ostrego koła czy stylish holenderki podczas zwykłego rekreacyjnego spaceringu bez dwóch zdań jestem zajebistsza. A jak prawie sra na mnie gołąb, to od razu jest to sranie lepszej jakości niż kiedyś - cała sytuacja, gdy przede mną ląduje ptasia kupa zdecydowanie ma cechy dobrego westernu gangsterskiego w HD, poza tym zabawna i śmieszna. Niby ułamki sekundy, a scena filmowa w chuj. 
Jeśli kobiety są z Marsa, mężczyźni z Wenus, to gołębie na pewno są z Krakowa. Remeber.


piątek, 13 lipca 2012

lic. na wodę, fotomontaż

Normalnie spamuje się ostatnio fejsika (nie lubię fejsa) burzami, deszczem, standardowo starociami z kwejka, smuteczkiem, że leje w lato (nie lubię lata), siedzeniem pod kocem i innymi ważnymi życiowymi problemami spadającymi znienacka na białych ludzi, podczas gdy studenctwo (nie lubię studenctwa) dalej wiernie trwa w monodebatowaniu o obronach, przyszłej karierze oraz chwaleniu się wszem i wobec wyższym wykształceniem z różnych uczelni. Taki uniwersytecki sezon ogórkowy, napływające nowe powiadomienia o uzyskanym licencjacie czy inżynierze z politologii. To niesamowite, że coraz więcej ludzi przeistacza się w kogoś innego, lepszego, o wyższym poziomie umysłowym, który symbolizuje skrót przed nazwiskiem. Kogoś, kto doznaje ekstazy na widok granatowej oprawy ze złotym napisem i przeżywa co najmniej 4D euforię na miliony lajków jego sukcesu. Kogoś, kto dąży do zdobywania nowych tytułów, oczekując swoich kolejnych świadectw, którymi może szczycić się publicznie, a gdy ma ich wystarczająco dużo w rękach, jest w stanie nawet patriotycznie oddać za nie życie. Serce roście.

Odpuszczę se dalsze manifestacje i wylewanie żółci nad tym, co wypada, a czego nie wypada człowiekom z wyższym wykształceniem, choć wyżej dupy nie podskoczą przecież. Sama muszę zająć się godną swojej warstwy społecznej działalnością - snuć górnolotne przemyślenia z musu, poczytać Dostojewskiego na siłę, wrzucić koniecznie dżezową piosenkę w eter z mądrym cytatem, którego nie rozumiem do końca, a potem ostatecznie zasnąć wkurwiona - wkurwiona, ale wiadomo - inteligentna. Zaniedbałam się niestety z deka w snobowaniu się na wieloaspektowy wykształciuchowaty eklektyzm, bo naprawdę miałam niezły zapierdol w przemyśle nienawiści (organizacja non-profit).

środa, 11 lipca 2012

so true

banderoza.blogspot:
http://www.pudelek.pl/artykul/6339/chyra_samotny_i_smutny_zdjecia/ http://www.pudelek.pl/artykul/17899/przyszedl_pijany_do_pracy/

Patrząc po zdjęciach - człowiek identycznie wygląda będąc smutnym i pijanym. Więc po co być smutnym, skoro można być pijanym?

poniedziałek, 9 lipca 2012

czy już zasługuję na miano trendowej blogerki modowej?



Edyta Górniak - pierwsza polska / cygańska indie - Pocahontas w regionalnym showbizie, dziś w stylizacji (stylistyce?) inspirowanej ewidentnie kulturą Azteków. Jest egzotycznie, trochę tribal, boho, ethno, ale widać, że nieznany autor makijażu (call anonim 2) pomylił kontynenty: Ameryka Południowa to nie Indianie, podobnie jak biel cynkowa to nie crepe georgette, spódnica to nie sukienka, walonki to nie kalosze, o czym każda trendowa blogerka modowa powinna wiedzieć. Podobno jednak wielka sztuka bierze się z prowokacji (i przypadku), więc owo przeoczenie mogło być metaforycznym działaniem celowym (markjetingiem), by uwypuklić głębię, symultaniczność, jaką niesie za sobą szukanie trendów w potędze mody.

Jako dodatki polecam frędzle od dywanu, firanka makaron, dzidy do dziabania pola (zamiennie: proporczyki z odpustu), a także podkreślający osobowość tatuaż z motywami azteckimi, pod warunkiem, że nie kłóci się z wyznawaną religią. Ale jak jesteś gwiazdą, nie masz matury, to niezależnie czy jesteś buddystą, czy dziadkiem jehowym, z kas(i)ą Ci się upiecze.

niedziela, 1 lipca 2012

nie święci pogodę robią

Od czasu, gdy doszłam do wniosku, że nie ma nic gorszego od Euro 2012, ten status zmieniał się wielokrotnie - nie było nic gorszego od śmierdzących ludzi w MPK, sesji, żulów pod blokiem, awarii wi-fi, juwenaliów, braku muzyki do słuchania, aż do momentu, gdy zaczęło robić się naprawdę gorąco. Od razu inna śpiewka. 


Na łąkach na wsi krowie placki, a w kulturalnym mieście metropolitarnym ludzkie placki - nad brudną Wisłą, porozkładane po całych bulwarach, albo krążące wokół nich. Ludziom się w dupach przewracało od tej temperatury chyba, myślą, że tu jakaś druga Jamajka, Szamba De Janeiro albo naturystyczny biblijny raj utracony. Smażą się polaczki jak kurczaki na rożnie, ze swoimi schabami i poczuciem jakiejkolwiek estetyki, podczas gdy ja siedzę w swojej pieczarze i odwołuję wszystkie swoje zaplanowane czynności. Zmieniam tlen w dwutlenek węgla, regeneruję komórki, przesyłam sygnały nerwowe do mózgu, trawię i zapominam nawet o modnym celu samorealizacji czy pogardzie. Upały spędzam jak płód 


(meantime in Richmond - dacie wiarę?)

poniedziałek, 25 czerwca 2012

wielka smuta 2012

Rychło w czas zdałam sobie sprawę, że od kiedy rychło w czas próbuję zająć się pisaniem pseudolicenjatu - symbolu mojego pseudowykształcenia WYŻSZEGO i potwierdzenia istnienia panującej wśród ludzkości choroby świadectw / certyfikatów / tytułów, słucham samych smutów z gatunków: lo-fi, acoustic, depressive electroreggae... Japierdolę, niedługo dojdę do przewracającego flaki j-rocka, albo styranej muzyki dla wyrafinowanej pulbitrząsi, którą to wrzuca na profile (piękny song, wrzucę na walla) facebooka w tych no, Internetach.

Zaczęłam szukać więc inspiracji do powrotu do korzeni dóbstepe, glicz i dark ambient, pytając siostry, czy słuchała nowej ep-ki Vlidislava Delaya, czy warto się z nią zapoznać, na co ona:

- Nie wiem, włączyłam, jak byłam pod prysznicem. HAHAHA.


HAHAHA. Myślałam, że tylko ja nabijam muzykę na last.fm, gdy śpię. Vlad is lav, bajbe don't hurt me, don't hurt me no more.


Szyderstwo z Wami!


piątek, 22 czerwca 2012

umysłowa kambodża

Moja umiejętność do przełączania się między osobowością najgłupszej dziewczyny świata, oglądającej "Plotkarę" a mizantropem przeżywającym książki Bernharda jest naprawdę imponująca. Dobrze, myślę sobie na usprawiedliwienie, że przynajmniej nie uczestniczę w judenaliach, nie podniecam się (Robertem) Lewandowskim i nie spamuję facebooka swoimi fascynującymi osiągnięciami naukowymi na uczelni w dobie sesji i hajpu na licencjat. Może jeszcze jakieś arcyironiczne założenie skarpet do sandałów, by pokazać w pełni swoją postawę dystansu wobec świata?
Key words: Tendencyjność, diss na rzeczywistość, dyskretny chłód, gimbo rozdarcie życiowe niczym sosna w "Ludziach bezdomnych".

(Notatka zawiera elementy konwencji zabawy w pseudointelektualistę, kiedy pada deszcz, a dzieci się nudzą; wszelkie podobieństwo do faktów rzeczywistych jest zupełnie przypadkowe.)

niedziela, 17 czerwca 2012

exchange soul for concert tickets

17 dni do Openera, a ja nic, ja to pierdolę. Odpada dylemat kawa - herbata?, jak zapakować rower wodny w plecak, jak przemycić lustrzankę na teren festiwalu bez złapania przez ochronę, jak przebiec z koncertu Yeasayer na koncert Bjork, jakie ciuchy zamówić z zagramanicy, ale to nic, szkoda mi jedynie, że nie ujrzę #newhipstermelancholicpoetry Świetlików w wersji opensummer, Marcina na scenie w japonkach i raybanach i junior-hipsterów podskakujących w rytm muzyki, na pewno będzie jakieś rzucanie staników albo powtarzane w kółko frazesy w stylu, że Świetlicki się sprzedał, bo odrzucił propozycję występu u Rojka na OFF, albo banalne pytania, czy jest już może w nastroju przysiadalnym, czy może jeszcze nie. Tak, ja to pierdolę.

A tymczasem w wielkim świecie, podobno Massive Attack nagrywa nowy materiał, znaczy ktoś zinterpretował tak to zdjęcie, ale moim zdaniem, to Del Naja klika sobie w sapera czy tam CS, a jakiś Mudżyn obija się i słucha chips hopu na słuchawkach. Wszystko idzie z trendem Stacha Skrillexa, który wielkim artystą jest, grając na żywo TRUE DUBSTEP znajduje jeszcze czas na mały pasjans pająk. Sztuka. Sztuka.

Zapomniałam o pozdrowieniach z Sonar Festival, który odbywałam w Polsce (cud nad Wisłą), już nie w Euro-Polsce (diss).

wtorek, 12 czerwca 2012

le kamuflaż

 

Nawet w dzisiejszych trudnych czasach rozwoju cywilizacyjnego, bez zmian zostały prastare zasady przetrwania - nawet gdy jesteś mniej lub bardziej znanym celebrytą, uciekającym przed natrętnymi fanami, po pierwsze powinieneś zadbać o kamuflaż. Podręcznik życia mojego autorstwa poleca tribal stylizację na pirata z Karaibów - kobieca fuksja odwróci uwagę od paskudnego wyglądu i zniechęci potencjalnych adoratorów. Nie daję gwarancji, że taktyka zadziała, Johnny Treep niezależnie od tego jak wygląda i tak ma gro napalonych groupies z gimnazjum, ale zawsze warto spróbować.
Dziękuję mojej koleżance Tatianie za cierpliwość przy wykonanywaniu sesji zdjęciowej i stylizacji.

niedziela, 10 czerwca 2012

mały hejcik na euro

W czasie wojen, katastrof ekologicznych, deficytu wody, kataklizmów, afer politycznych, zamachów terrorystycznych, a ostatnio także Euro 2012, na nowo aktualne staje się pytanie o własną tożsamość - czyli to, "co się komuś zdaje na swój temat". W obliczu mistrzostw ciężko siebie definiować na tle wcześniejszych wyznaczników - przez najbliższy miesiąc nie jestem tym, co mówię, tym, co myślę, czego słucham, wszyscy mają w dupie diablo lansowany precyzyjny styl intelektual-fitness, przeczytane książki, platynowe refleksje, odwiedzone kluby. Kibicuję ergo sum - jestem wszystkimi strefami kibica, wraz z piwem kibica, paluszkami kibica, trąbkami kibica, a jak nie kibicuję, to mnie kurwa nie ma. Jeśli czujesz się równie wyobcowany - wyślij na mój numer SMS, ale koniecznie z VAT.

niedziela, 20 maja 2012

pierwszy raz, gdy wstawiam wideo z youtube do posta

Niedziela to dzień, o którym z zasady nikt nie pamięta, więc i ja o nim zapominam na smutno.


Ólafur Arnalds - This place is a shelter

Niektóre z tagów do tego utworu na last.fm: ballad of distances, i stopped breathing for a minute, nightly cares, sam smutek, serce przy tym staje, world stops, lack of sleeping but its allright, painfully beautiful.

I wszystko wiadomo.

piątek, 18 maja 2012

antony and the johnsons - epilepsy is dancing

Drogi pamiętniczku, od rana (dosłownie) babrałam się w gównie, a potem po powrocie do domu przeglądałam posty, zdjęcia znajomych z pochodu juwenaliowego, starych koni, którzy przebierają się za postacie z kreskówek w przekonaniu, że są zwariowani i spontaniczni. I już naprawdę nie wiem, co gorsze - całe albumy fotek z korowodu na tablicy Facebooka, wprawiające mnie w co najmniej zażenowanie i zniesmaczenie, dodatkowo biorąc pod uwagę ich przeplatanie z przypomnieniami o 32-iej rocznicy śmierci Iana Curtisa, czy ta dosłowna kupowa kupowość. Trick or treating; cukierek albo studenciaki - o, zgrozo.

środa, 16 maja 2012

niedziela, 13 maja 2012

stylizacje gwiazd


W dobie szeroko pojętej stylizacji, wizażu i kosmetyki, trudno uciec od mody, szafiarek, second-handów i czynienia swojego życia łatwiejszym - każdy próbuje się mniej lub bardziej udzielać. Wydaje mi się, że żeby zaistnieć na serio w takim biznesie, warto nie tylko śledzić panujące trendy, ale przede wszystkim zaskakiwać. W związku z tym chciałabym zaprezentować przygotowaną przeze mnie stylizację Kasi Glinki na niedzielną mszę w kościele: jednocześnie szokuje, ale odwołuje się do tradycyjnych wartości (łańcuszek z krzyżykiem na szyi). Co myślicie?

sobota, 12 maja 2012

god, silence & vodka

Czo prawda, to prawda - zdecydowanie za dużo piszę o piciu, białych mew tupocie, dniach after-, ograniczając swoje szalone, nieprzewidywalne życie do flaszki, czy tam flaszek, zmieniając się następnie pod ich wpływem w Mistrza, mówiącego, że szalenie delikatny jestem na kacu, podczas gdy tyle dzieje się wokół! Nauka, egzaminy, sesja, siłownia, podsłuchane rozmowy w autobusie, przygody w drodze na uczelnię, pierdolenie o niczym na gadu gadu po nocach. Czyste szaleństwo! A z bardziej ryzykownych spraw: odliczanie do Off Festiwalu i Tauron Nowa Muzyka, słuchanie chorej elektroniki, stłuczenie perfum, czytanie Bernharda plus dzisiejszy plebiscyt na piosenkę na deszczowy dzień: "Złoty deszcz" Bajmu czy "Kroplą deszczu" Gabriela Fleszara?

piątek, 4 maja 2012

credo, tribute to janusz

Rzeki przepłynąłem, góry pokonałem, wielkim lasem szedłem, aśnaebaem - motto na weekend, długi weekend.

czwartek, 3 maja 2012

1791

3 Maja, dzień bez komputera, spędzam, jak każdy szanujący się buntowniczy koleś Git, nigdzie indziej jak przed komputerem - nie wychodzę na rower, na kosza, do Tesco, na fajkę na balkon, nawet "Familiady" dziś odmawiam - właśnie tak bardzo pierdolę zasady i tak bardzo nie jestem frajerem. Kto dzisiaj nie siedzi przed komputerem, ten loser i kamformista.

niedziela, 29 kwietnia 2012

raport


Ktoś powiedział kiedyś, że nuda jest funkcją serca, a nie krajobrazu.

Mój cosmoweekend mija więc wybornie i mocno, wiadomo - wszystko glamour i wysoki haj laif. Rano piję kawę z cynamonem leżąc w kołdrze w kwiaty polne i oglądając Ryśka z "Klanu" w DD TVN, potem robię trendy drineczki z resztek z barku i maluję paznokcie w wiosenne kolory, lajkuję pełno fanejdżów na fejsie, czytam "Rio Anaconda" Cejrowskiego jednocześnie dla beki i dla odczucia większego gorąca, nadrabiam zaległości z etykiety wraz z TVN style i VH1. Ostatecznie zmazuję z paznokci spring barwy i decyduję się na coś bardziej pasującego do mojego wyjątkowego chłodnego nastroju, włączam Bena Frosta na respiratorze i jakoś leci.

Ech, ciężko z jednej strony być arcy-yntelygentnym, a z drugiej udawać gimbusa, by przypodobać się tłumowi - to jednak jest sztuka. Wielka sztuka.

piątek, 6 kwietnia 2012

who is the worst mc?

Co prawda, powinnam się tą informacją jarać oficjalnie na moim oficjalnym opiniotwórczym blogu muzycznym, który nie istnieje, ale informacja, że Gonzales po latach oczekiwania będzie w Polsce jest warta osobnego wow wow wow tutaj - to ostatnie dni, gdy ktoś w tym kraju jeszcze go nie zna. Dziwnie dobre wieści w zabobonny Wielki Piątek. Dobrze, że z radości jeszcze nikt się nie zesrał, mogę spokojnie skakać po pokoju. 

czwartek, 5 kwietnia 2012

poniedziałek, 2 kwietnia 2012

music is my boyfriend, dziffko

Każdy szanujący się pseudohipster z korzeniami robotniczymi, któremu od czasu do czasu zdarzy się czytać pitchforka, albo pojechać na Opener czy jakiś inny mniej lub bardziej offowy festiwal, zakłada albo posiada bloga muzycznego, gdzie recenzuje muzykę, poleca innym płyty warte poznania, rozpływa się nad samplami, inspiracjami, albo krytykuje album, wypadający słabo w stosunku do poprzedniego, ale już lepiej jeśli porównuje się go do następnego, ewentualnie opisuje swoje transcedentalne uczucia po koncercie, na który czekał całe swoje życie i wydał ponad 100zł. Ale może sobie pozwolić, bo wiadomo, że taki hipster się zna, jak nikt inny, bo słucha przede wszystkim elektroniki i znał Buriala zanim  jeszcze był mainstreamowy - to istotne, zaiste. Sama ostatnimi czasy zastanawiam się nad założeniem bloga, gdzie polecałabym muzykę, w niepodważalnym przekonaniu, że się znam, ale wzbraniam się póki co, jak mogę, bo to próżne i laickie, ale i tak w ostatecznym rozeznaniu lepsze niż wrzucanie muzyki z youtube na tablicę fejsa, czego nienawidzę, bo nie dość, że zwykle pojawiają się tego typu wpisy z pierońskim opóźnieniem, to jeszcze potwierdzają zasadę, że czasem brak komentarza jest lepszy niż jakikolwiek komentarz  [ileż można oglądać ten sam klip Lany del Rey czy Adele opatrzony uśmiechniętą emotką, emotką mrugającą albo trzema tajemniczymi kropkami?!]
POCOTOKOMU NACOTOKOMU KURWEŁKE.

niedziela, 1 kwietnia 2012

hehehelmans

Dziwny dzień, tak bardzo jak dziwne potrafią być dnie na kacu i gastrofazie. Włącza mi się wstrętna sentymentalna maniera grafomanii, za oknem pizga śniegiem, a ja rozbita jestem między szarościami na zewnątrz i wesołymi dóbstepe, wyjątkowo dziś pasującymi do woop woop (łupania) w mojej głowie, PISZĘĘĘ. Im więcej czytam, tym mocniej przekonuję się o swoim literackim inwalidztwie i akceptuję fakt, że nie zostanę nigdy pierwszą wieszczką narodową, zostając na etapie przesiadywania w Alchemii z pedalskim papierosem w ręce i gdybania, na jaką tą książkę czy scenariusz mam pomysł, albo, że gdybym umiała grać na instrumencie chciałabym mieć własny zespół. A tak to mogę sobie co najwyżej polecić nowy album Rusko, zarekomendować gorąco i ciepło, nie tylko z okazji plebejskiego święta Prima Aprilis, ale na serio również i przede wszystkim..

A co do prima aprilis, siostra przed chwilą wysłała mi podniecona link do nowej płyty The xx, który okazał się albumem Nicki Minaj. Ze smutku wory pod oczami.

sobota, 24 marca 2012

kreatywny kampus



ACZOTO? The shits, a nawet the shits of paper (szits of pejpę).
Nawet damskiej toalecie czasami zdarza się mieć jakiś poziom, a to dopiero.

piątek, 9 marca 2012

sms od siostry [2]

Podryw roku:
remont części akademika, jedzie gość taczkami i pyta mnie "to pani zamawiała taksówkę?"

niedziela, 4 marca 2012

jestem cytatem

- jak mija Ci niedziela?
chodzę i nic nie robię, pałętam się, tęsknię.
Ból zęba i ból serca jednocześnie.

piątek, 24 lutego 2012

friday friday friday

Yesterday is history. Tomorrow is a mystery. Today is a Friday. That's why it is called Friday.

emil zola dla ubogich

Szaruga. Pada. Jest smutno. I szaro. To doskonały czas na wymuszone pseudorefleksyjne teksty, myśli umotywowane trochę pogodą, trochę filmem z kategorii moralnego niepokoju, trochę nieudaną sytuacją towarzyską, trochę poczuciem samotności.

To jedziemy.

Laif is brutal, wszystko chuj, nie ma sprawiedliwości, życie nie ma sensu; jemy, śpimy, wydalamy, jesteśmy niewolnikami perystaltyki i sprzedajemy swoje płaczliwe historie po wielokroć. Coś jeszcze?

Nie ma śniegu, więc artystycznie sprowadzam swoje życie do naturalistycznego oglądania kup psiego łajna jako symboli nadchodzącej wiosny. Mogłam szusować w Aspen i robić fotki z przysłoną, rybie oko oczywiście, a tak to życie głównie w płaszczyźnie umysłu plus kupy. Kupa śmiechu.

czwartek, 23 lutego 2012

wszystko źle

Wszystko jest dobre do świętowania ostatnich dni do rozpoczęcia nowego roku akademickiego, przypominających w schemacie trochę fejkowe kacowe wakacje. Dziś w celebracji przeszkadza mi pogoda i światowy dzień walki z depresją, chociaż w Polsce każdy dzień jest po prawdzie dniem walki z depresją i choć nie powinno się respektować takich dat, to jednak wpływa to na mnie mimowolnie. Nawet moja herbata dzisiaj jest depresyjna. Wąskie spektrum uczuć, z którymi żyję na co dzień, układa się dziś zgodnie z natężeniem to smutek, pogarda, żal i znowu pogarda. Dziękuję.

środa, 22 lutego 2012

stwierdzam zgon

Drogi pamiętniczku, dziś 22 lutego, dzień, w którym umiera Rysiek z "Klanu", ludzie odliczają, lamentują i szydzą, a ja oglądam "Synekdoche", nadając swojemu nieżytowi życia nieznośną  pretensjonalną ckliwość, którą uzupełnia doskonale mój ból zęba. Źle się czuję i smutno, cierpię za miliony i winię za to też wino. Zapłakałabym w imię pogardy nad tym "klanowym" społeczniactwem nad brzegiem rzeki Wisły z pedalskim papieroskiem w ręce i chustą na głowie, skoro jestem już dziś taka filmowa i mam do dyspozycji nawet rzekę z sentymentalnym widokiem na Wawel. I pogadzę, pogardzę dziś, jutro też, wszakże tylko pogarda jest nieprzemijającą wartością.
Pogarda? Nie pogardzę.

wtorek, 14 lutego 2012

i love myself


W dzień jak co dzień, wtorek, wchodzę na fejsbuka, a tam WALENTYNKI. Kurwa, to dzieje się naprawdę! Dziś wszystkich zebrało na pisanie manifestów i obwieszczanie światu swojej miłości lub aktualnej opinii co do komercjalizacji uczuć, miłości w czasach popkultury i uczuciach nie na sprzedaż. Też bym coś ogłosiła, ale aktualnie przeżywam, że nie mam zawalonego profilu jakimiś powiadomieniami o anonimowych wyznaniach, nowe aktywności nie napierdalają jak szalone, nikt się mną nie interesuje. Walentynki to jeden jedyny dzień w roku, kiedy Matrix nie działa i naprawdę wiedzę, że nie ma żadnych skrytych wielbicieli, że oni nie istnieją po prostu. Mogę też przyjąć wersję, że w Walentynki wszyscy moi skryci fani uświadamiają sobie, że nie mają u mnie szans, cokolwiek by nie zrobili.

Zdecydowanie od wizyt św. Walentego, wolę wizyty św. Mikołaja.

Let's hate people together today!

sobota, 11 lutego 2012

i don't wanna live on this planet ANYMORE

Pseudointelektualiści powinni mieć zarezerwowany oddzielny krąg inferno w "Boskiej komedii" Dantego, chociaż zdecydowanie lepiej prezentowaliby się w Piekle z kryteriami mojego autorstwa. Umiejscowiłabym ich w dość pokaźnym kącie, chyba gdzieś między ignorantami a cosmodziewczynami, mając jednocześnie nadzieję na to, że internetowe trendy nie dotrą do mody na post-intelektualizm, oscylując między kretynkami z lustrzankami i kotami analfabetami.

piątek, 6 stycznia 2012

opowieść wigilijna, wersja trzech króli



"pamiętam, jak kiedyś siedziałam pod blokiem z koleżanką
i jadą na rowerze dwie babcie
i jedna do drugiej:
ej, Gienka, pedałuj szybciej, bo nie zdążymy na idź na całość"

Normalnie   !

czwartek, 5 stycznia 2012

first of the year.mp3

Wiedziałam, że Nowy Rok po prostu nie może przynieść niczego dobrego. Rada miejska w Krakowie obcięła budżet biura festiwalowego i prawdopodobnie miasto umrze, w MPK niezmiennie dosiadają się do mnie sami bezdomni, BMI stoi w miejscu, kwejk nadal istnieje. Pięknie, kurwa, pięknie.