ble ble ble

Ostatnie dni grudnia biegną jakby bardziej leniwie, niezauważenie, a każdy, także ja, marzy przede wszystkim krótkoterminowo: o weekendzie, choć ledwo się skończył, by jak najszybciej skończyć zajęcia, nim się jeszcze dobrze nie zaczną, rzucić wszystko w pizdu, wyjść w miasto, zlać się w mniej lub bardziej szarym tłumie i klepać powtarzalne teksty na mniej lub bardziej poważne tematy w bezkarnie przewijającym się człowieczym badziewnym braku indywidualności i pijackiej beztrosce. Wydaje się, że w związku z końcówką roku, kiedy to ludziom odjebuje od dobrobytu, można po prostu więcej i w żadnym wypadku nikomu nie będzie przeszkadzać propagowanie banalnych haseł w stylu jingle bells oraz oczekiwanie samospadającej z nieba rewolucji jako wyniku nielogicznej ludzkiej naiwności, że w ciągu tych ostatnich dni stanie się coś znaczącego i fantastycznego, bo nikt tego najzwyczajniej w świecie nie zauważy, pochłonięty swoimi arcyważnymi sprawami pt: naśladowanie celebrowania atmosfery Bożego Narodzenia by przypominało to z katalogu Avonu czy romantycznej sesji Anji Rubik, lansowanie przepisów na wyszukane własnoręcznie wykonane dania, zajmowanie kolejki w Tesco, kupowanie żywego karpia na zapas, układanie w głowie kolejnego podsumowania roku, życzeń na wigilię czy wyrzeczeń na czas adwentu.
Mimo iż miasto wygląda jak zaawansowana hybryda kilku pór roku za wyjątkiem zimy oczywiście, to daje się bezbłędnie odczuć klimat końca roku, tak charakterystyczny w swojej pseudodekadencji i pseudonostalgii, podczas gdy ja stale babram się w odtwórcznym narzekaniu na wszystko dookoła i smutkowaniu między wersami, drinkami, płytami spływającymi na mój dysk. Dzień jak co dzień.